Met een geregeld transfer gingen wij (mijn ouders en ik) in de zomer van 2004 van Yogyakarta naar Ambarawa naar Museum Kereta Api, waar Europese stoomlocomotieven staan, waarvan ook in Nederland.
Op Twitter kwam ik er achter dat de geschiedenis van het Indonesische spoor toen meestal vroeger bestond uit suikertransport. Vroeger in Indonesië hadden daar veel suikerfabrieken gestaan waardoor er toen per trein suiker werden vervoerd, maar dat was uit de tijd van Nederlands-Indië
Zoals bijvoorbeeld in de stadjes Kediri en in Garum. Daar waren toen vroeger meer suikerfabrieken en suikerplantages. De Nederlanders profiteerden vroeger van hun inkomsten. Het waren ook arbeiders.
Ik stond samen met de chauffeur Yanto in museum Kereta Api in Ambarawa.
Er staan ook stoomlocomotieven uit Hongarije, Tjechië, Duitsland, Roemenië en nog meer uit Europese landen. Helaas weet ik uit mijn hoofd niet uit welke landen deze stoomlocomotieven vandaan komen.
Loc 2407 komt uit Nederland en viel toen onder Werkspoor in Amsterdam. Ik stond toen met met gele Ajax shirt aan, is toch Amsterdam hé?
Na paar uren wachten bleek hij toch te komen tussen al die rijstvelden.
We konden met dat grijze ding mee, maar ik vond dat niet zo heel erg fijn, dat we dat toen niet hadden gedaan.
Ze zeiden dat er ook een stoomlocomotief met wagons aankwam. Het wachten was toen daarop.
Nou daar staat die dan. We wouden toen mee gaan reizen, maar helaas blijkt dat we niet waren uitgenodigd. Jammer was blijkbaar nog comfortabeler dan in dat grijze ding.
Dit is station Yogyakarta. Links van mij liepen er 2 mannen te trainen voor politie of militaire doeleinden, maar dat wisten wij toen niet en bleek ook dat we niet mochten fotograferen eigenlijk. Ik was daar toen met mijn vader in 2004.
Voor het station in Yogya, stond daar een flesjeswater verkoper . Mijn vader gaf hem een fooi en ik mocht daar ook staan op de foto.
Ik stond samen met mijn moeder een trein uit te zoeken voor de Prambanan Ekspres die daar 6 keer op een dag valt. De reistijd van Yogyakarta naar Solo Balapan is gemiddeld een uur, met de taksi doe je daar gemiddeld 2 uur over. De afstand tussn Yogya en Solo is gemiddeld 60 kilometer.
Ik stond op station Yogya achter 2 treinen voor een fotosessie.
Dit was genome met mijn neus richting Bandung. Je ziet de treinremise van Yogya.
Ik zat toen samen met mijn moeder in de Prambanan Ekspres van Yogya naar Solo
We verlaten Yogyakarta. De Argowillis Ekspres bracht ons naar Surabaya. Deze trein had toen 45 minuten vertraging.
Dit is het tracé van station Surabaya Gubeng. Eigenlijk mochten we daar niet komen maar toch hadden wij stiekem een foto gemaakt.
Links de stoptrein naar Sidoarjo en rechts de stoptrein naar Banyuwangi. Allebei zijn het ekonomi treinen dat is 3e klasse. In deze treinen worden buitenlandse toeristen vooral afgeraden om erin te zitten omdat deze treinen vaak propvol zitten en ze zitten daar meestal op het dak.
Treinstation Bogor
Bogor heeft kennelijk (achteraf gezien) twee stations. Het grote treinstation Bogor (dus treinen richting Jakarta) en Bogor Paledang. Voor station Paledang zijn we toen niet geweest, omdat we toen nog niets van wisten en het spoor bleek toen afgezet met een hek. Het zag voor ons toen ook niet uitnodigend uit om daar heen te gaan.. In Bogor Paledang gaan dacht ik nu wel dieseltreinen maar het is maar de vraag of dat spoor richting Sukabumi zou worden gebruikt.
In het district Bogor en Sukabumi was afgelopen november opgeschrikt met een aardbeving van 6,8 op de schaal van Richter. Huizen zijn daar niet stevig gebouwd en er was toen heel veel schade. Wij waren toen in Bogor in 2004, 2005 en 2007 dus toen was de aardbeving voor in die omgeving toen niet. Toch denken we dat we ook geluk mee hadden gehad. Toen wij daar foto's gingen maken waren de mensen helaas niet altijd even vriendelijk. Dat was ook toen niet te vergelijken met Ambarawa.
Omdat ik daar helemaal niet opval (ik ben zelf ook in Indonesië geboren) wist ik toen ik op station Bogor was niet of ik door miijn Indonesische volk werd geaccepteerd. We konden toen merken dat we niet door iedereen hartelijk werden ontvangen. Eigenlijk is station Bogor ook niet echt een fijn station. Ik heb een beetje slechte ervaring mee. Er waren gelukkig ook slechts een paar mensen die ons wouden gaan helpen.
De man met het blauwe overhemd aan dacht dat we op het station aan het bespioneren waren. Mijn vader had in het Engels tegen hem uitgelegd dat ik gek was van treinen. Dat begreep hij achteraf ook wel, maar hij waarschuwde ons dat we wel voor moesten gaan oppassen.
In dit hoekje waar de bovenleidingen ophouden stonden de mannen in het wilde weg te urineren. Was inderdaad goor en het stinkt daar vreselijk. Ik kon al merken dat station Bogor helemaal geen toiletten waren en als station Bogor dat toch heeft dan waren ze heel erg goor. Nee dat was ook een teken dat ik toen eigenlijk geen fijn station vind.
De stationchef was wel heel erg aardig. We hebben een foto kunnen maken mijn moeder samen met de stationschef. En de blauwe trein.
Passargiers stapten uit de trein en ik stond daar op het perron. Maar deze foto werd niet door iedereen gewaardeerd.
Tja dit zijn lege sporen van Bogor eind van de middag toen genomen.
Tot slot de Sneltrein naar Jakarta Gambir stond al in Bogor klaar om te gaan vertrekken. Ik stond daar naast de gluiperige mannetje naast het spoor. Eigenlijk mocht ik daar niet staan. Maar ik spreek de taal niet echt vloeiend.
Reizen
Laatst werd mijn moeder door de uitgever gebeld of ik het abonnement op de Traveler wilt gaan verlengen of niet. Omdat ik inmiddels een andere rekeningnummer heb moest het huidige abonnement toch worden opgezegd. Maar vervolgens hebben wij het nieuwe rekeningnummer aan ze doorgegeven en het vervolgabonnement gaat in per dinsdag 30 mei 2023. De eenmalige kosten is € 20,00 maar daarna kan het ongeveer € 30,00 per jaar gaan kosten. De Traveler verschijnt 4 keer per jaar.
Indisch 4 Ever NL © 2023 > Amsterdam
